De bevalling van Michelle

“Ik belde ‘s nachts naar Liberis Libenter met het idee dat het ging gebeuren. Mijn eerste bevalling ging namelijk zo snel. Dus ik dacht dat ik nu ook persdrang kreeg. De dames kwamen daarom met stoom en kokend water hier naartoe om erachter te komen dat ik nog maar 2 centimeter ontsluiting had ha ha ha. Dat was wel even komisch. Maar toen begon een lange periode van wachten. En vooral dat vond ik heel lastig om te laten gebeuren. Ik had zo de ‘1 cm ontsluiting per uur’ in mijn hoofd zitten, dat ik totaal niet kon ontspannen. Het ging allemaal niet zoals ik van te voren bedacht had. Het is zo je natuurlijke drang om ergens naartoe te werken, maar in plaats daarvan moest ik gewoon wachten en gebeurde er niks."

"Ja echt hoor. De zwangerschapsbal bood gelukkig uitkomst. Die heb ik er bij gepakt om tussendoor de weeën op te vangen. En toch ook maar geprobeerd gewoon van de dag te genieten. Maar ik vond het zo’n bizarre situatie. Ik had helemaal niet het gevoel dat ik aan het bevallen was. Toen Mylène weer kwam checken en er niet veel was veranderd zei ze; “ach ja je bent gewoon een ‘slow starter’ Michelle”. Ik dacht toen écht; hoe slow moet dat dan wel niet zijn ha ha ha. Terwijl er eigenlijk nog niet eens zo heel veel tijd was verstreken.”

“Toen Mylène voor de derde keer kwam en ik om 14.00 uur nog in badjas de deur open kwam doen, zag ze ook direct wel dat er nog niet zo heel veel gebeurde. Toen opperde ze om eventueel de vliezen door te prikken. In sommige gevallen kan dat de bevalling bespoedigen. Maar toen ze daarvoor de spullen uit de auto haalde, schrok ik toch wel een beetje. En dat in combinatie met slaaptekort, maakte dat ik verre van happy was."

"We besloten toen om eerst maar eens te kijken hoeveel ontsluiting ik inmiddels had. En echt, het leek wel alsof er iets in me veranderde na het zien van die ‘tools’ voor het doorprikken van de vliezen, want ineens gebeurde er van alles. Ik had inmiddels 4 - 5 centimeter ontsluiting en mijn baarmoedermond was zacht, dus volgens Mylène ging het helemaal goed komen. Dat was ook het moment dat ik in de juiste mindset kwam en dacht: ‘nu gaan we ervoor’. Ik heb mezelf opgesloten in de slaapkamer, de ruimte lekker warm laten worden. En me helemaal teruggetrokken in mijn eigen bubbel.“

"Vanaf dat moment kwam Mylène om de twee uur kijken. En rond 16.30 uur had ik 7 centimeter ontsluiting en zei ze dat het niet lang meer zou duren. Nou dat gaf zo’n gevoel van hoop als iemand ‘die er verstand van heeft’ dat tegen je zegt. Want de pijn was inmiddels heel heftig. De kraamverzorgster masseerde ondertussen mijn rug en af en toe kwamen mijn man en mijn moeder kijken. Maar praten en antwoord geven op een vraag haalt je zo uit de flow. En dat stuurde Mylène gelukkig heel goed. Die vroeg op de juiste momenten of ik alleen wilde zijn, of dat ik graag wilde dat mijn man even zou komen. Echt heel fijn."

"Ja Mylène zei toen dat ik mocht gaan persen als ik persdrang voelde. Maar mijn lichaam dacht; 14 uur lang zijn alle weeën weggepuft, en nu moet ik ineens gaan persen? Dat lukte helemaal niet! En dan staan er vier mensen om je heen die zoveel rust uitstralen, mijn man, Mylène, mijn moeder, de kraamverzorgster. Dat maakte dat ik weer vertrouwen kreeg. De adviezen van Mylène werden door mijn man heel zachtjes in mijn oor herhaald. Het bleef daardoor heel rustig in mijn hoofd en ik kon me op die manier goed concentreren. Er hing een soort sfeer van focus. Dat was zo fijn."

"Ik wist gelukkig van te voren al dat de meeste vrouwen om pijnbestrijding gaan vragen bij 7 cm ontsluiting. En juist het feit dat ik me daar op had voorbereid, gaf me het vertrouwen om door te gaan. Want op dat moment dacht ik écht ‘ik kan dit niet meer, maar als ik het uitspreek dan ga ik het geloven en dat wil ik niet!’ Tijdens mijn eerste bevalling heb ik dat soort uitspraken heel vaak gedaan en werd het dus ook heel zwaar. Dus nu dacht ik: dat ga ik niet doen, ik ga gewoon door. Dat heeft me echt geholpen. Ik stond er ook versteld van dat ik helemaal zelf door dat vreselijk punt heen kwam."

"Ja, toen ik me goed kon concentreren duurde het persen uiteindelijk 15 minuten en werd onze zoon geboren. En mijn droom kwam uit, want ik mocht hem er zelf uit halen. Dat voelde voor mij als het ultieme gevoel van kracht en controle hebben over de situatie. Toen ik 'm pakte, lag hij ergens op mijn navel en wilde ik zijn hoofdje kussen, maar dat kon niet omdat hij een te korte navelstreng had ha ha ha. 

Naderhand hoorde ik dat er een moment was waarop zijn hartslag iets omhoog ging. Gelukkig heeft Mylène toen niets gezegd, maar alleen extra aangemoedigd bij het persen. Voor hun was dat wel even spannend. Maar ik heb er zelf geen last van gehad. Het ging helemaal zoals het moest zijn, dat was gewoon ontzettend mooi. Dat heb ik zeker te danken aan alle aanwijzingen en de rust van de vier mensen om mij heen."