De bevalling van Anna

“Ja absoluut, zoals ik al zei; ik sport veel omdat ik me dan mentaal ook goed voel. Toen ik me lichamelijker beter voelde, ben ik me direct gaan verdiepen in ‘sporten tijdens de zwangerschap’. Ik heb allerlei Podcasts geluisterd en de verschillende opvattingen daarover onderzocht. Natuurlijk in overleg met de verloskundigen, maar zij waren alleen maar heel enthousiast en aanmoedigend. Dat heeft me ook goed gedaan. “ 

“Iedere dag deed ik wel iets aan sport of beweging, afhankelijk van wat haalbaar was op dat moment in de zwangerschap. Toen ik bijvoorbeeld 5 maand zwanger was, kon ik nog steeds 10 km hardlopen. En workouts met gewichten kon ik zelfs volhouden tot het eind. Naast het actieve sporten, ging ik ook veel zwemmen. En liep ik iedere dag 25.000 stappen en fietste 21 km heen en weer naar mijn werk. Dus ja, best wel sportief :-).”

“Een goede voorbereiding. Want ik was in het begin heel bang voor de bevalling. Vooral het idee om thuis te bevallen, zag ik helemaal niet zitten. Ik ben Russisch en in Rusland is een thuisbevalling absoluut uitgesloten. Daar ga je nadat je de verloskundige hebt gebeld, direct naar het ziekenhuis.

Daarom ben ik me gaan verdiepen in alles wat maar met zwangerschap en bevalling te maken heeft. Ik volgde een online cursus (i.v.m. corona) en leerde daar alles over voorbereiding, de ontwikkeling van de baby en de verschillende fases van de zwangerschap. Ik luisterde ook veel podcasts, waaronder de Dutch mama podcast en Zwarte muisjes n.a.v. mijn miskraam. Daar heb ik veel aan gehad. Ondertussen veranderde mijn angst in soort obsessieve nieuwsgierigheid naar alles rondom zwangerschap en bevalling. Ik begon er zelfs naar uit te kijken en kon niet meer wachten om het mee te maken!”

“Op de dag van de bevalling was ik 40 weken en werd ik vol energie wakker. Ik deed nog een full workout, gevolgd door een wandeling van 12 km. En daarna ging ik voor controle naar de Liberis Libenter. Achteraf realiseerde ik me dat ik daar mijn eerste wee heb gevoeld. Want het onderzoek vond ik heel pijnlijk en ik snapte niet waarom. Ik ging op mijn scooter naar huis en toen zich dat thuis herhaalde, realiseerde ik me dat de bevalling was begonnen… Mark zorgde voor de juiste sfeer met kaarsen en mijn speciale Spotify muzieklijst. Ondertussen lag ik op de bevallingsbal en rond 20.00 uur kwam Mylène…”

“Toen Mylène kwam checken, had ik inmiddels 3 tot 4 centimeter ontsluiting. We spraken af elkaar twee uur later bij het ziekenhuis te ontmoeten. De autorit naar het ziekenhuis herinner ik me nog goed, die vond ik echt heel pijnlijk. Maar in de verloskamer merkte ik al snel dat ik veel aan mijn voorbereiding had. Ik wist hoe ik moest ademhalen en hoe ik rust kon houden tussen de weeën door. En mijn kennis van alle bevallingsposities kwam ook heel goed van pas. Daardoor kon ik alle posities uitproberen, om te kijken wat voor mij comfortabel was. Nadat Mylène mij had onderzocht ben ik daar in bad gaan liggen. In mijn geboorteplan had ik heel duidelijk gezet dat ik het liefst zo natuurlijk mogelijk en zonder medicatie wilde bevallen. Maar de pijn werd zo erg, dat ik het echt niet meer kon volhouden.”

“Mylène zei: laten we eerst de ontsluiting checken. Ik had 7 centimeter ontsluiting en volgens Mylène zou het nog ongeveer twee uur duren. Ik dacht 'ik wacht wel zo lang als ik kan zonder medicatie, maar als ik het niet meer volhoud dan doe ik het wel...’.  Ik zat toen nog steeds in bad en had na 30 min. volledige ontsluiting en het gevoel te moeten persen.  Dat maakte me een beetje bang, want ik wilde heel graag persen. Maar tegelijkertijd wist ook dat ik dat niet mocht persen. Dat vond ik echt moeilijk. Ik ging uit bad met het idee dat de persweeën zouden aanhouden. Maar eenmaal uit bad, waren ze helemaal weg. Daar ik helemaal door verrast.

"Ik was zo ontzettend blij dat ik zo fit was, want omdat mijn persweeën niet echt voelde, moest ik vanaf dat moment al mijn kracht gebruiken om de baby naar beneden te persen. Toen ben ik echt ‘crazy hard’ gaan persen en voelde ik dat hij eraan kwam. Ondertussen hielp mijn man mij door me te masseren en me aan te moedigen. En als het echt te pijnlijk werd, maakte hij grapjes. Mijn man heeft die typische ‘scherpe Nederlandse humor’, gek genoeg hielp dat erg goed als afleiding. Het was juist heel intiem en ontspannen. Het persen duurde uiteindelijk 50 minuten tot het hoofdje eruit kwam. Mylène vroeg me of ik’ m zelf wilde opvangen, maar dat durfde ik niet. Dus hebben mijn man en Mylène dat samen gedaan.

Willem was geboren en Mylène en Mark legden hem samen op mijn borst. De eerste seconden dacht ik ‘wat ruik ik’? Na een minuut realiseerde ik me: ‘dit ruikt naar mijn baby’! En die ‘baby smell’... wauw. Ik ben meteen begonnen met borstvoeding, dat ging gelukkig direct goed. Die eerste minuten zijn zo bijzonder…Mylène was ook super aardig. Ze liet ons de maximale tijd van 1,5 uur voordat de navelstreng werd doorgeknipt. Zo konden we elkaar rustig leren kennen. Pas daarna heeft ze Willem gecheckt en heeft Mark de navelstreng door geknipt.  3 uur na de bevalling gingen we alweer naar huis met een gezonde Willem van 7 pond.